Aşkın Celladı – Irvin Yalom
Eğer iki insan bir “an” ı paylaşıyorsa ya da aralarındaki bir duyguyu paylaşıyorsa, eğer ikisi de aynı şeyi hissediyorsa, o zaman, hayatta oldukları sürece, aralarındaki bu değerli duyguyu yeniden yaşamalarının nasıl mümkün olacağını görebiliyorum.Hassas bir işlem olurdu bu – ne de olsa insanlar değişir ve aşk hiç yerinde durmaz – ama yine de, bu belki imkan dahilindedir..
Tam bir iletişim kurabilirler, derin ve gerçek bir ilişki kurmaya çalışabilirler ve bu da, gerçek aşk mutlak bir durum olduğuna göre, daha önce daha önce yaşamış oldukları şeye yaklaşabilir…ama farz edelim ki bu hiçbir zaman paylaşılmış bir deneyim olmadı! farz edelim ki iki insan hayli farklı deneyimler yaşadılar…ve farz edelim ki bunlardan biri, yanlışlıkla kendi deneyiminin öbürününkiyle aynı olduğunu sandı.
İşte bütün sorun burada başlıyor.. kendini kandırmış mı oluyor kişi bu durumda? ya da aşk, tamamen şeffaf olmak onu olduğu gibi kendinde bulmak değil mi?.. aşk be
ncillik değil, madem bir olmak, aynı anı yaşamak… beklememesi gereken karşılığı, nasıl olur da tam tersine kendisi gibi hissettiğini düşünerek, tek olanı ikiye bölerek yarıştırabilir…marazi aşkın en büyük ikilemi bu değil midir, o mu daha çok seviyor ben mi?
gerçek aşkı yaşayan çıkmıyor artık, kimse kendinden geçmiyor ki.. aşıkken bile hep ayık duruyoruz, aşkın şarabını sabah – akşam içtiğimiz halde ( belki de şarap diye içtiğimiz üzüm sirkesidir ).. ya sevmiyorsa, ya ben daha çok seviyorsam kuşkularının olduğu yerde, aşk sanılan duygular çatallaşmaya ve iki tarafı da yaralamaya başlar..
.eğer okların ucundan zehir akıyorsa o zaman kabullenmeli ki bu aşk değil…adı aşk olmayan her şey, kimliksiz; kendine dönük ve sadece zarar vermeye güdümlü…aşk, içindeyken ayakta durmana izin vermiyorsa ve seni güçsüz kılıyorsa yani seni vurmuşsa zehirli okuyla, en kısa sürede o zehirden de o oktan da kurtulmalı… kısacası bu artık bir hastalıktır ve her hastalığın mutlaka bir tedavisi vardır ..
Aşkın Celladı – Irvin Yalom
Felsefe kulübü
